cicha

Όλια Λυδάκη, Τερέζα Παπαμιχάλη και 12 περφόρμερς (gr)
Olia Lydaki, Tereza Papamichali and 12 performers

[cicha reprise]
σκηνοθέτης/ director: Τερέζα Παπαμιχάλη/ Tereza Papamichali, Όλια Λυδάκη/ Olia Lydaki
ερμηνεύει/ performer: Όλια Λυδάκη/ Olia Lydaki
video και ήχος/ video and sound: Τερέζα Παπαμιχάλη/ Tereza Papamichali με μουσικά θέματα των/ with musical themes by Στέλιος Λιβανός/ Stelios Livanos, Λαέρτης Μαλκότσης/
Laertis Malkotsis, Przemek Danowski, και των/ and: Jerzy Liban of Legnica, Julie Doiron, Sufjan Stevens

Χορεύουν/ Dancers: Ελένη Βλαχοπούλου/ Eleni Vlachopoulou, Κωνσταντίνα Γεωργέλου/ Constantina Georgelou, Μελίνα Ζαχαροπούλου/ Melina Zacharopolou, Βάσια Καραβοκύρη/ Vassia Karavokyri, Κωνσταντίνος Κέκης/ Constantinos Kekis, Φιλιώ Λούβαρη/ Filio Louvari, Παναγιώτης Γεράσιμος/ Panayotis Gerasimos, Ραχήλ Παπαδοπούλου/ Rachil Papadopoulou, Μαρία Περέθ/ Maria Perez, Σοφία Στυλιανού/ Sophia Stylianou, Μαριλίζα Χρονέα/ Mariliza Chronea, Κίκο/Kiko

Το cicha reprise είναι μια εξέλιξη ή ανακατασκευή του video project cicha, μιας ταινίας που έγινε το 2005 σε συμπαραγωγή με το VideoDance μέσα από το project|exchange. Το video project γίνεται performance, ο ήχος ανακατασκευάζεται, η φόρμα εξελίσσεται. Το cicha (= ήσυχη στα Πολωνικά) αφηγείται μια εξερεύνηση του τόπου μεταξύ της ύπαρξης και της μη ύπαρξης, των ορίων της θνητής μας φύσης. Μια διαδρομή μέσα από αυτά τα όρια, με το σώμα ως όργανο μεταμόρφωσης, με κίνηση σε υπερβολή, με ένταση, άχρονη και ακούραστη, όπου από έναν άφυλο και απροσδιόριστο τόπο καταλήγει σε παρόντα χρόνο.

Cicha reprise is an evolution or a reconstruction of the cicha video project, a film that was made in 2005, in co-production with VideoDance through the project|exchange. The video project becomes a performance, the sound is reconstructed, and the form evolves. Cicha (= quiet in Polish) tells the story of an exploration of the place between existence and non-existence, of the limits of our mortal nature. A journey across these limits, with the body as an instrument of transportation, moving in a hyperbole with a timeless and tireless tension; a journey in which, from a genderless and indistinct place, the body ends up in the present time.